|
Stałam tam jeszcze przez chwilę. Wiatr rozwiewał mi włosy, a dłonie trzęsły się z zimna. Widziałam jak odchodzisz w swoją stronę. Chciałam za tobą biec, krzyczeć, byś wrócił. Nie mogłam jednak nic zrobić. Coś zmroziło mnie od środka i czułam się jak spetryfikowana. Mogłam jedynie patrzeć na twoją oddalającą się sylwetkę. Łudziłam się, że się odwrócisz. Że spojrzysz na mnie jeszcze ten jeden raz i pożałujesz swojej decyzji. Jednak nic takiego nie miało miejsca. Stawałeś się już odległym punktem, znikającym za horyzontem. Wtedy jakbym się ocknęła. Niestety, a może i stety, byłeś już za daleko, bym mogła cię dogonić. A wierz, że miałam taki zamiar. Chciałam biec ile sił w nogach, choćbym miała skonać padając u twych stóp. Nie zrobiłam tego jednak, chcąc zachować resztki godności. I wiesz co? Nie żałuję.
|
Dodaj komentarz
