|
i nie jest tak ze go nie kocham. po prostu nigdy go nie bylo, nigdy nie widzialam go w moim zyciu jako ojca, raczej jak kogos kto traktowal mnie jak reszta jego kolegow, tylko mogl calowac mame. bo od poczatku bylysmy z nia same, jego praca jeszcze bardziej nas oddzielala, potem czesciej moglam go spotkac w barze niz w domu. i wszystkiego nauczyla mnie mama, pokazala mi bezgraniczna milosc, pokazla jak sie usmiechac kiedy wszystko boli, pokazla sile, ktorej nigdy nie bede miala. i kazala mi go szanowac i dopiero kiedy ona zworcila mi uwage to sluchalam. teraz nagle wszystko sie zmienia nagle probuje 'poprawic' nasze kontakty, chce ze mna rozmawiac.. a ja? ja nie jestem przyzwyczajona do jego dotyku. nie jestem przyzwyczajona do pytan i odpowiedzi. nie jestem przywyczajona do jego obecnosci. wiem ze mi pomoze, ale nie potrafie go prosic o pomoc. zawsze mowil ze jestem sama, ze musze sobie radzic sama..
|
Dodaj komentarz
