|
wyszłam z kościoła prosto wpadając na niego, przeszywał mnie wzrokiem z góry na dół. ja jedynie skupiłam się na jego twarzy, zielone oczy, brązowe włosy lekko postawione na żelu i kamienny wyraz twarzy. wszystko wróciło, nogi się ugięły a do oczu zaczęły napływać łzy, spuściłam głowę a on dopiero wtedy wyjąkał nic nie znaczące 'cześć' po czym odszedł do grupy kumpli. czułam się tak źle, że nie potrafię tego opisać. nie mogę bez niego żyć, z każdym dniem jest coraz gorzej. tylko czemu przez tyle czasu zdążyłam się w nim zakochać na zabój a ja dla niego zupełnie nic nie znaczę.
|
Dodaj komentarz
