Kawałek z życia boli bardziej niż jego całość Zawołać o pomoc okazuje się czymś za mało Nie wystarczy podać mi ręki na zakręcie Gubię się, gdy mam przed sobą tą ciemną przestrzeń Idąc przed siebie, próbując zapomnieć Potykam sie o fakty i o miliony tych wspomnień Pytam się siebie, jak długo wytrzymam Bo tracę już grunt, nie mam się czego przytrzymać Zdana na siebie, próbuję z tym walczyć I dopisać znów marny scenariusza ciąg dalszy...

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!