Jakie to proste odrzucić, zranić, coś zmienić, odstawić w kąt coś co rutynowo się złamało, nie naprawiać, a kupić nowe, nieskażone jeszcze naszymi grzechami i kłamstwem. i widzieć wciąż w tym wszystkim tylko wizje siebie, swoją sztucznie obmyśloną tajemnicę, a raczej głupotę osnutą czymś co zwą rozumem... ludzie zagubili serca pośród planów na przyszłość, planów na kogoś i siebie, ich chwile nie istnieją. a ja mam szczęście, że mogę doznawać Ciebie, jedynego takiego NA ZAWSZE.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!