Znasz ten ból ? Nieustający ucisk w klatce piersiowej, płytszy oddech, puls niewyczuwalny a mimo to żyjesz. Mijasz go, a on z wbitym w ziemię wzrokiem przechodzi bez słowa. Nie dotyka opuszkami palców Twojej dłoni by dać Ci znać, że brakuje mu Twojej skóry i ciepła ciała. Nie chce musnąć swoimi bladoróżowymi wargami Twojego rumieniącego się na jego widok policzka. Jest obojętny, tak po prostu. Jakby neutralny. Jakby jego z Tobą nigdy nic nie łączyło, jakbyś nie istniała. Boli nie ? Ale to przecież nic. Bo Ty dusisz w sobie uczucie, które mieszasz z morderczynią - nadzieją. One Cię niszczą, z dnia na dzień, z sekundy na sekundę, z roku na rok, niszczą coraz bardziej od wewnątrz. Pustoszejesz. Tracisz uczucia po pewnym czasie. Jesteś pusta niczym lalka barbie którą w dzieciństwie czesałaś i przebierałaś. Kierowałaś jej życiem. Dopiero po dłuższej chwili zdajesz sobie sprawę, że Tobą nikt nie pokieruje, nikt nie naprawi Ci życia. Musisz zrobić to sama, własnymi rękoma, własnym sercem.
|