Ludzie i ich sny zagrzebane betonem, gdzieś tam ja i Ty, róże pod nieboskłonem. I choć wieje chłodem, pomimo braku światła, nadziei płomień tli się w naszych płatkach. I to nie koniec jest, to nie porażka, bo nawet na betonie czasem piękny kwiat wyrasta.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!