|
Zastąpiłam nim na szyi ten który miałam. Rano ubrałam się na czarno i ruszyłam do kościoła. Trzymałam się raczej z boku. To był przecież czas dla rodziny. Kiedy jednak Zakończyła się ceremonia pogrzebowa, a ludzie zaczęli wychodzić, podeszłam bliżej. Czułam, że oczy wypełniają mi się łzami. Zauważyła mnie jego mama. Nie miałam do niej żalu, że nic nie wiedziałam, to była jego wola, jego ostatnia, cóż mogła zrobić. W zasadzie nie, miałam żal, ale nie miałam zamiaru jej tego mówić. Widziałam, że patrząc na mnie prawie mnie nie widzi. Miała podpuchnięte oczy. Podeszła do mnie i szepnęła ciche przepraszam. Spojrzałam tylko na nią, nie miałam siły nic mówić. Rozumiała. W pewnym momencie poczułam, że osuwam się na kolana. Nie wytrzymałam. Nie, nie zemdlałam, zaczęłam krzyczeć. Krzyczeć i płakać. Jak mógł mi to zrobić. Jego mama podeszła do mnie i przytuliła mnie, jej było jeszcze trudniej, a mimo to pocieszała mnie. Podeszłam do grobu i zapaliłam znicz. Prosił mnie o to./ cz. III
|
Dodaj komentarz
