|
Teraz czytasz, ten list, mnie już nie ma. Mój brat Ci go podrzucił, uznałem, że należą Ci się słowa wyjaśnienia. Oddaję Ci, też łańcuszek który od ciebie dostałem, jest w kopercie. Nie martw się, nie cierpiałem, pomagała mi myśl, że Ty mimo iż odszedłem tak nagle, bez słowa dałaś sobie radę, zawsze byłaś silniejsza ode mnie. Proszę, żebyś nie płakała, nie wolno Ci płakać z mojego powodu. Mam do Ciebie maleńką prośbę. Chciałbym, żebyś przyszła na mój grób. Nie koniecznie na pogrzeb, przyjdź tylko i zapal znicz. To nie wiele, zrozumiem jeśli nie zechcesz. Obiecuję mieć na Ciebie oko, tam w górze. Nie rób nic głupiego. Błagam Kocham Cię, Kamil. " Tak szły słowa listu. Czytałam i płakałam. Czytałam go kilkakrotnie. Nie potrafiłam uwierzyć. Chwyciłam za telefon i zadzwoniłam do jego mamy. Pogrzeb był w naszym mieście. Kiedy położyłam się do łóżka, całą noc nie zmrużyłam oka. 'Odszedł. Tak po prostu. ' tłukło mi się w głowie. Wyjęłam łańcuszek z koperty. / cz II
|
Dodaj komentarz
