I coraz częściej mam w głowie mętlik I daje sobie spokój i przestaje na chwilę pędzić Nic mnie nie grzeje, nic mnie nie ziębi Siedzę w domu i palę mądre księgi Wolę wierzyć w coś niż nie wierzyć w nic dlaczego spadam zawsze w drodze na szczyt I po raz kolejny słyszę życia zgrzyt I uciekam w modlitwę, uciekam w mit To siedzi tak głęboko w człowieku od wieków Przeczucie, że czuwa nam nim dobry opiekun By życie miało jakąś wartość i sens By chciało nam się rano ruszać w kolejny rejs.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!