|
poddałam się - owszem. nie jestem w stanie już przepraszać, błagać i uważać na to co mówię, żeby przypadkiem nie powiedzieć czegoś, co wyprowadziłoby Go z równowagi. z każdym dniem, odsuwał mnie o siebie, dając tym samym do zrozumienia, że nie chcę mojej obecności. mimo wszystko, dalej pisałam, dzwoniłam i dalej próbowałam odbudować to czucie, odbudować Jego z przestrzeni tego balansu między wyborem. nie umiem tak dłużej, pomagając Jemu, niszczyłam siebie. z każdą chwilą coraz bardziej. i zrobiłabym totalnie wszystko, wliczając totalne zabicie do końca swoich wewnętrznych uczuć - pomogłabym Mu, ale robiłam to ciągle bezskutecznie i to zabolało mnie najbardziej, widok coraz bardziej mi obcej osoby, i ta myśl, ze już nic nie mogę zrobić, że tkwi w tym gównie i nawet nie próbuje przestać. straciłam Go, już dawno temu, nie przyjęłam po prostu tego do wiadomości. za bardzo starałam się odratować tego cudownego chłopaka, którym był - którego ja poznałam. ||rabiczu
|
Dodaj komentarz
