|
dobra. może i nie jestem taka samą osobą jak kiedyś. wiem, widzę to. widzę, że się zmieniam. a przynajmniej mi się tak wydaję. ale nic na to nie poradzę. to dzieje się samo. może po prostu dorastam do pewnych spraw i traktuję je nieco poważniej. może, bo w sumie to nie wiem czemu tak jest. a może i wiem, tylko po prostu boję się tego natłoku myśli w mojej głowie. tak wiele się dzieje w moim życiu. tu już nie chodzi o mnie. martwię się o swoich bliskich. boję się, że przydarzy im się coś złego, a tego bym już nie zniosła. nie dałabym rady. dlatego też coraz poważniej patrzę na to nasze życie i zastanawiam się ile nam zostało jeszcze dla siebie czasu. może to dziwne, ale takie myśli coraz częściej przebiegają mi przez głowę. i dochodzę do wniosku, że nie warto ronić łez. trzeba iść dalej przed siebie. wiadome, że nie zawsze będzie lekko i łatwo, ale trzeba próbować i cieszyć się z życia. fakt, przysparza nam ono wiele problemów, ale przecież mamy też te dobre chwile i warto je pamiętać.o
|
Dodaj komentarz
