A ona siedziała bez ruchu na ławce. Czuła jak jej świat rozpada się na miliony kawałeczków. Łzy kapały jej po twarzy z niezwykłą szybkością, ale nie wpadła w histerie, nie miała smutnej miny. Jej twarz nie miała wyrazu, jej ciało było nie ruchome. Każda łza to był wyrwany kawałek jej duszy. W środku czuła magiczny rozpierdol i nic nie była w stanie z tym zrobić. Nie dała rady, one miały racje, po raz kolejny porzucił ją jak szmatę. Mogła dalej walczyć, mogła się podnieść i udawać, że to się nie stało. Ale po co? Po co miała walczyć skoro i tak za każdym razem dostawała po dupie. Poszła na dach wieżowca, z którego było widać panoramę całego miasta. Siedziała na krawędzi z nogami spuszczonymi w dół.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!