|
Męczy mnie przeczucie,że już nic nie spotka mnie co wywoła uśmiech na mojej twarzy.Od pewnego czasu nie potrafię odnaleźć w sobie tej pewnej siebie i optymistycznie nastawionej do życia dziewczyny.Może dlatego,że los ostatnio często dawał mi solidne kopy w dupę.Nie pozwalał mi się zbyt długo cieszyć prowizorycznym szczęściem.Byłam naiwna myśląc,że tak jak pewna osoba dla mnie była całym światem tak i ja dla tej osoby byłam najważniejsza.Żałuję wielu czynów,wielu słów,wielu sytuacji i jestem świadoma tego,że czasu nie da się cofnąć,że to co zmarnowałam i zepsułam nigdy już nie wróci.Czasem zdarza mi się płakać z bezsilności jaka mną targa wieczorami gdy siedzę trzymając jakąś głupią książkę na kolanach.Chyba jestem jakimś pechowym egzemplarzem lub wyszłam drugą stronę przy porodzie z matki.Stoję w martwym punkcie i nie wiem ,w którą stronę mam iść.Nie mam pomysłu na swoje głupie marne życie.Wiem ,żałosna jestem.
|
Dodaj komentarz
