|
- W każdym bądź razie, wyszedł i mam nadzieję, że jak przyjdzie wyjaśni ci, o co chodziło. - Tak, ja też mam taką nadzieję. - Napijesz się czegoś? - Jeśli można to chętnie napiłabym się ciepłej herbaty. - Pewnie, że można. - Dziękuje.
Rozmawiały jeszcze chwilę, po czym dziewczyna powiedziała, że musi się już zbierać, bo rodzice będą się martwić. Gdy zamierzała wyjść, drzwi otworzyły się i do domu wszedł Kuba. - Gdzieś ty był? martwiłyśmy się o ciebie. - Nic mi nie jest, mamo. Sylwia, co tu robisz? - Przyszłam, żeby ci powiedzieć, że nadrobiłam to wszystko i jestem na 5 miejscu w klasie. - Ha, to wspaniale, skarbie. Nawet nie wiesz jak się cieszę. - Tak, też jestem szczęśliwa, odprowadzisz mnie? - Dobrze. Chodźmy. Zaraz wrócę, mamo. - Do widzenia. - Do widzenia, do widzenia.
Szli powoli, trzymając się za ręce, milczeli, jednak dziewczyna nie mogła już tego znieść. // cz. 6
|
Dodaj komentarz
