|
Jak narkomanka na głodzie. Tak właśnie się czułam, gdy był obok, a ja nie mogłam go nawet dotknąć. Tak blisko, a jednak tak daleko. Na wyciągnięcie ręki, jednak oddzielony grubym, niewidzialnym murem. Nie wiedział, że bez niego schnę. Nie słyszał jak przez niego płaczę. Nie zdawał sobie sprawy. Dostrzegał tylko szeroki uśmiech na moich ustach, za każdym razem, gdy go mijałam. Nie zwracał uwagi na nic więcej. Przyjął do wiadomości, że jestem szczęśliwa i sobie radzę. Zapomniał o najważniejszym. O oczach. One nigdy nie kłamią. Również i ja nie potrafiłam nimi się uśmiechać. Pełne bólu i napływających łez, stały się niezauważalne, dla tego, kto widzieć po prostu nie chciał.. [fejs]
|
Dodaj komentarz
