|
odbierając telefon dalej się śmiałam. od jakiś dwóch dni, wszystko mnie śmieszyło. jedyne, z czym zwlekałam to z tą właśnie rozmową. tak czy tak, nie mogłam już dalej tego odwlekać, wzięłam więc głęboki oddech (pomiędzy napadami śmiechu) i niepewnie przytknęłam słuchawkę do ucha. od razu usłyszałam głos, który tak dobrze znałam. wielokrotnie prawił mi już kazania, śmiał się ze mną, pocieszał, kłócił ... no właśnie kłócił. od ostatniej naszej kłótni mijał właśnie piąty dzionek. pięć długich dni, przez które tak się męczyłam. ku mojemu zaskoczeniu brat, bo to właśnie do niego należał owy głos (tak na prawdę nie byliśmy rodzeństwem, ale od zawsze traktowaliśmy się tak, jakby nas rozdzielono w dzieciństwie) nie był zły, tylko hmm... zmartwiony ? - brałaś . - usłyszałam w słuchawce i od razu mnie zamurowało. nie powiedział z tego z wyrzutem, ani nie osądzał mnie, jak to miał w zwyczaju co było jeszcze bardziej niepokojące. / schowalimimisia / część 1
|
Dodaj komentarz
