|
Wybuchli spazmatycznym śmiechem, kiedy na kuligu usiadłam na pierwszych, najbezpieczniejszych sankach. Całkiem zdziwieni moją postawą kłócili się o ostatnie miejsce. Uśmiechałam się w duszy, bo wiedziałam dobrze, że kiedy będzie kierował mój tata żadne z nich nie utrzyma się dłużej niż kilka minut. Nie myliłam się, po paru chwilach każde leżało w rowie. A ja? Płakałam z radości i tarzając się po śniegu ocierałam łzy szczęścia. Wtedy złapali mnie za ręce i ze złością wrzucili do płytkiego dołka. Tak, nie ma co, kocham ich ponad życie. / kredkinabaterie4
|
Dodaj komentarz
