|
Obudziłam się w szpitalu i kompletnie nie pamiętałam co się stało. Kiedy otworzyłam oczy zobaczyłam kumpelę i jego jak siedzi przy moim łóżku i trzyma mnie za rękę zalała mnie fala wspomnień. 'Wynoś się.' - szepnęłam. Widząc jego zdezorientowanie wskazałam podbródkiem na nią i spróbowałam wyrwać rękę. Nie mogłam. 'Co się dzieję ?' pomyślałam i spróbowałam ponownie. Znów nic. 'Dlaczego nie czuję ręki. Dlaczego nie czuję prawej ręki !' - krzyczałam w kółko jak w jakimś amoku. 'Wynoście się. ' - krzyknęłam do nich. A gdy zamknęły się drzwi próbowałam ponownie podnieść rękę. Bezskutecznie. Łzy napłynęły mi do oczu. Po upływie kilku minut, które dla mnie stały się wiecznością przyszedł lekarz. Powiedział, że to chwilowe, że czucie na pewno wróci. Nie wracało wiele dni i nocy. Tygodni. A ja nie potrafiłam pogodzić się z kalectwem. Pewnego dnia przyszła do mnie mała dziewczynka. Miała duże, ale pełne smutku oczy. / cz. II
|
Dodaj komentarz
