|
Upadłam. Z wielkim trudem, wkładając w to wszystkie siły, pozbierałam się. Czułam jak otępienie i ból stają się coraz lżejsze. Wychodziłam powoli na prostą. Uśmiechałam się, a oczy przestawały być puste, szklane i bez wyrazu. Po raz pierwszy od dawna wierzyłam, że będzie lepiej... I nagle nie wiadomo kiedy, jak, gdzie i dlaczego ponownie zaczęłam lecieć w dół. Pomimo usilnej próby ratowania się spadłam na psychiczne dno. Uśmiech tylko wymuszony, oczy-puste, martwe, bez życia. To co kochałam, co się liczyło straciło sens. Nie radziłam sobie sama ze sobą, z tym że istnieje. Dno... Szukałam ratunku, ale jedyna osoba, która mi pomagała wyjechała, że użalam się nad sobą zamiast ogarnąć dupę. Nie dostałam pomocy, pocieszenia...Starczyło nawet zwykłe przytulenie i zapewnienie, że jest ze mną i będzie.. Nie dostałam tego i spadłam jeszcze niżej. Teraz już się poddałam, zaakceptowałam ten dziwny stan otępienia, bólu. Teraz jedyne o co walczę to o to żeby jeszcze żyć [kocham_ranic]
|
Dodaj komentarz
