|
Czytając list płakałam jak nigdy wcześniej, a fakt, że go już nie ma, bolał bardziej, niż to śmieszne cięcie. Zdałam sobie sprawę, że to ja jestem temu winna, ale zanim podjęłam jakieś kroki udałam się na pogrzeb. Leżał w trumnie z niewinną minką, taką jaką zawsze w nim lubiłam, a usta układały się w lekki przebłysk uśmiechu. Takiego go kochałam, a garnitur w który był ubrany zapamiętam do końca życia, to było moje ostatnie spotkanie z NIM. Po całej akcji poszłam do domu... Nie, nie pocięłam się, żyję do dziś, a jutro będzie równy rok jak go nie ma. To właśnie jutro pójdę nad jego grób i zrobię to co on, list już zaczynam pisać, za bardzo tęsknię. || część 4.
|
Dodaj komentarz
