|
uderzał we mnie tak mocno, że zsuwając się po ścianie na ziemię, farba zmieniła swoją barwę na czerwony. porcelanowe słoniki, które miały przynieść szczęście , upadając rozprysły się na sto małych kawałków. zimne powietrze, które rozprzestrzeniło pokój po jego wyjściu ukoiło moją bolącą twarz. próbowałam wstać podpierając się o łóżko, ale wtedy znów w moich drzwiach stanął on. spojrzałam na niego z krwią na ustach , próbując zaprzestać jakiejkolwiek rozmowy. podszedł do mnie i pchnął o ścianę tak mocno, że było słychać trzask pękających kości. ' nikt nie może Cię mieć, rozumiesz? tylko ja. kurwa, tylko ja ! ` - rzucił obelgami kierując się ku wyjściu. i mimo pytań mamy i próśb ojca o zmazanie czerwonej smugi na ścianie, zaprzestaję. nie chcę zapomnieć, nie chcę cierpieć. wystarcza mi myśl, że mam go, takiego jakiego mam. nie chcę innego, mimo wszystko.
|
Dodaj komentarz
