siedzę sobie skulona przed laptopem.patrzę na tą klawiaturę,którą zalewam swoimi łzami. powinno mi być wstyd.tak płaczę,ale co mam zrobić?przecież nie odejdę stąd na zawsze.mam przyjaciół,którym to obiecałam. obiecałam,że będę się trzymała i podawała tobie dłoń,nawet jeśli jej nie dotkniesz to nie rozpłynę się.będę snuła znowu nasze plany i czekała. wiesz, jakie to już trudne się staje?nikt nie chce słuchać moich marzeń z tobą związanych.w głębi serca myślą o mnie,jak o naiwnym dzieciaku,któremu wmówiono miłość.od początku wiedziałam w co się wpakowałam,ale przecież dla mnie walczenie o Ciebie,było wspaniałe.mogłam się wykazać w tym trudnym celu.dopięłam swego,a później nagle straciłam skarb sensu życia.teraz jest mi z tym ciężko,zrozum.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!