Moje serce zamknęło drzwi dla wszystkich. Stalowe drzwi ochrzczone łzami i podparte cierpieniem. Gasnę powoli jak wypalająca się świeczka, jak kolejne dźwięki piosenki, które gonią za czasem aż w końcu giną w ciszy swojego własnego ja. I każdy uśmiech jakmi obdarzam ludzi jest tak zakłamany. Tyle w nim gniewu, cierpienia i nienawiści, a przecież uśmiech zwiastuje radość, która tkli się w sercu. Zachłysnęłam się własnymi marzeniami i dobita przez wspomnienia wypuszczam ostatni oddech. Zeszklone oczy ślepo podążają za światłem nocy. W końcu powieki zamykają się, a święta ciemność pochłania mnie. [ zws. ]

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!