|
słuchawka telefonu została wypuszczona z jej rąk, po policzkach zaczęły spływać łzy i słychać było tylko krzyk, że to niemożliwe. ubrała buty i wybiegła z domu, musiała jak najszybciej dojść do szpitala oddalonego o ponad kilometr od jej domu, na domiar złego nie jeździły autobusy, biegła potykając się o kamienie w parku, potrącając ludzi, nie zważała na nic, chciała jak najszybciej znaleźć się przy nim. pogoda była okropna, deszcz i łzy rozmyły jej makijaż, wpadła zdyszana na oddział i zapytała na której sali leży, wbiegła do niej, jego rodzice siedzieli zapłakani, zapytała co się stało i jedyne słowa, które mogła wypowiedzieć, to wyznanie mu miłości, płakała mówiąc, że bardzo go kocha i chce, żeby został. trzymała go za rękę, modliła się do Boga i prosiła, żeby wytrzymał jeszcze troche. nie udało się i ktoś mówi do niej "tak bywa". a ona nie jest w stanie nawet słowem odpowiedzieć na to cholerne pocieszenie od znajomych "będzie dobrze" bo wie, że nie będzie.
|
Dodaj komentarz
