|
część 1. Siedzieliśmy na Paprocanach na ławce. Wiał zimny, jesienny wiatr. Trzęsłam się cholernie, ale mimo wszystko chciałam mu pokazać, że jestem silna i zawsze mam rację. Mówił, abym wzięła więcej swetrów, ale upierałam się, że będzie mi ciepło. A teraz, siedziałam i trzęsłam się jak kolorowa galaretka mojej mamy, którą podaje w niedziele na podwieczorek. Śmiał się ze mnie, że jestem uparta, ale rzecz jasna przytulił mnie do siebie. Czułam zapach jego perfum i oddech na policzku. Miałam ochotę powiedzieć mu, jak ważny jest dla mnie, ale nie musiałam. On to wiedział, bo w końcu się przyjaźniliśmy. Położyłam głowę na Jego ramieniu zamykając oczy, a On opowiadał jaka to nasza szkoła jest okropna, zaczęłam narzekać, że mi w szkole tylko 'cześć' mówi, a po szkole piszemy masę smsów.
|
Dodaj komentarz
