Codziennie tracę jeden dzień bezpowrotnie W starciu z tą, która w końcu mnie dotknie I choć istotnie zapominam o niej Ona nagle tuż obok przypomina mi o sobie dotykając kogoś Towarzysząc mi z rosnącym uporem Zastępując ciszą słowa niewypowiedziane w porę Trudno o poręcz skoro tak ciężko o dowód Że istnieje coś poza końcem na końcu tych schodów Trzeba przyjąć to pamiętając o tych których serca już nie biją Bo póki pamiętamy oni żyją Wciąż dając nam obraz tego że ci, których kochamy odchodząc od nas Zostają w nas samych Będąc gdzieś tam i gdzieś tu równocześnie Szkoda, że was nie ma, dobrze, że jesteście../ PROJEKTANCI!

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!