Już nigdy nikomu nie chcę nic zepsuć. Nie chcę być dla nikogo ważna, czy komukolwiek potrzebna. Wolę poprostu wisieć w atmosferze i się nie liczyć. Za dużo nieodwracalnych krzywd wyrządziłam ludziom, bez których nie umiem żyć. Boję się angażować w cokolwiek, nie żeby po raz kolejny nie stracić, ale dlatego by znów nie ranić. Do tego dochodzi mój egoizm i potrzeby, które nie zostaną już nigdy zaspokojone. Nie umiem myśleć o tym wszystkim obiektywnie, sory. Gdy tylko wyobrażam sobie coś, co mogłam komuś dać, ale nie dałam, bo oczywiście wolałam zatroszczyć się o własne dobro, to ogarnia mnie jedna, wielka frustracja. Wiecie co jest tym czymś? Szczęście ludzie, to cholerne szczęście.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!