|
nie chce już dłużej udawać, że życie bez Ciebie jest normalne. nie jest, uwierz. moje życie bez Ciebie nie wygląda nawet w najmniejszym stopniu normalnie. wsaje rano i pierwsza czynność, którą wykonuje, to wypalenie papierosa, a później męczenie się z bólem głowy, który spowodowany jest wielogodzinnym płaczem. ubieram się, nie jem śniadania, nakładam perfekcyjny, kryjący wszystkie niedoskonałości make-up. moje podkrążone oczy ukrywają się za "tapetą" z pudru. nigdy siebie takiej nie lubiłam. i chyba już nie polubię. kolejny element to pójśćie do szkoły. gdy do niej wchodzę tylko modlę się, by Cię przypadkiem nie minąć na schodach, bym nie musiała moim spojrzeniem trafić na Twoje. moje obawy są uzasadnione, w końcu uczysz w mojej szkole. później cały czas staram się ukrywać, z resztą Ty też. ale gdy już nasze spojrzenia się spotkają, mówimy sobie, że nie wolno, że nie powinniśmy, a mimo to nadal chcemy... razem, osobno. to nie jest już normalne życie.
|
Dodaj komentarz
