|
Pamiętam nasze pożegnanie. Zadzwoniłam do Ciebie gdzieś późno w nocy, po dwóch sygnałach odezwał się twój zaspany, zaniepokojony głos. Kwadrans później był już w miare ogarnięty na miejscu. - Co jest? - wykrzyczał prawie, był bardzo spięty. - Nie chciałam tego robić tak o.. Jakby to, ze byliśmy razem nic nie znaczyło.. - Co? - Wyjeżdżam - w jego oczach stanęły łzy. - Nie możesz... - Przepraszam. Przepraszam za wszystko, za to, że niedałam wtedy znaku życia, ale to było za trudne. Musiałam być wtedy przy przyjacielu, przy bracie - on umierał - mówiłam już przez łzy - wiem, że ty też mnie potrzebowałeś, ale on u m i e r a ł. To było dla mnie ważniejsze, a później byłeś tak zły, a ja przybita, nie myślałam racjonalnie, wydarłam się na ciebie, powiedziałam, że nie kocham, ze nie jesteś wazny, nawet nie wiesz jak tego żałuję - to nie była prawda. A ty tak łatwo w to uwierzyłeś i odszedłeś bez słowa. Wiem, zachowałam się jak idiotka - wtedy uciszył mnie pocałunkiem. Byłam szczęśliwa.
|
Dodaj komentarz
