|
Wyobraźcie sobie nauczyciela. Nauczyciela który próbuje ponad wszystko was uczłowieczyć. Kogoś kto pomimo waszego oporu nadal na siłę `wciska` wam do głowy wiedzę. Kogoś kogo pomimo powierzchniowej nienawiści kochamy jak mentora, nauczyciela życia. Kogoś kto uśmiecha się gdy jest źle, pomaga gdy macie problem. Każe wam uczyć się o wojnach punickich i chodzić na kółka, które wydają wam się niepotrzebne. Kogoś kto niestety odchodzi bez pożegnania. Zbyt szybko, niespodziewanie. Nie napiszę jednak typowej dla pożegnania emotki, nie będę rozczulać się nad sobą na Facebooku . Bo to nie oto chodzi. Czuję ból i stratę bo był dla mnie rodziną. Łzy które płyną mi teraz po policzkach są prawdziwe, nie wirtualne. Bo był rodziną którą widziałam codziennie rano, rodzicem który wskazywał mi drogę. To dla Pana kułam daty na pamięć, to dla Pana uzyskałam 75 % w konkursie historycznym. Lecz Pan się o tym nie dowie i to boli .
|
Dodaj komentarz
