|
Kiedy go czytałam, samoistnie na moich policzkach pojawiło się ciepło, sprawione łzami. List odłożyłam na miejsce, chcąc zapieczętować tak jak przed dwoma laty swoje własne serce. Potem szybko wróciłam do nauki. Jednak długo nie wytrzymałam. Z powrotem wróciłam do ciemnego pudełka, przeglądając je jeszcze setki razy tego dnia. Naglę prawię idealną ciszę, przeplatającą się z łzami cieknącymi ciurkiem po moim policzku przerwał głośny dźwięk mojego telefonu, oznaczający wiadomość. Szybko odszukałam telefonu pod stertą podręczników. Wyświetlał się jakiś numer, którego nie miałam zapisanego. Chociaż nie miałam tego numeru, doskonale go znałam. Równe dwa lata temu usunęłam ten numer. To był ten numer, Jego numer. Tego, o którym tak uparcie próbowałam zapomnieć chociaż nigdy tak do końca nie dałam rady./zpw
|
Dodaj komentarz
