Z pretensjami patrzyłam w sufit. wciąż byłam zdania, że miejsce w którym się znajduję jest czymś przejściowym, a ja powinnam spokojnie to przeczekać. nagle ogarnęło mnie przykre uczucie. ja chyba nigdzie nie należę. może sęk w tym, że w zwyczaju mam śnić za dnia. może to zwykła niepewność. bo przecież tylko pewne można ujrzeć i dotknąć. może to przez mój śpiący w tym momencie mózg, który wyczuwał pustkę. ja chyba chciałam tylko wiedzieć, gdzie podziała się cała precyzja w tym, jak czas może ukryć ludzi. nadszedł okres, w którym musiałam stanąć na wprost z samą sobą, bez rozkojarzeń, w towarzystwie twoich ciepłych nadgarstków. tak już chyba zostanie.

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!