|
Dla niej nie istnieję to, co nazywają przyszłością. Jest tylko chwila obecna. Czas, który przepływa jej przez palce, trzymające zimną broń. Głęboko patrzy mu w oczy. Ostatni raz, kiedy widzi te ukochane, niebieskie tęczówki. Błagają o litość, a ona nie może tego wytrzymać. Szczupłe palce powoli przesuwają się do spustu. Prosi ją, mówi o swojej rodzinie, dzieciach. Ona coraz bardziej traci nerwy. Pierwsze łzy pod powiekami. Zamyka oczy. On nie może widzieć, że ją łamie, kolejny raz kruszy to martwe serce. Jego krzyk ucisza strzał. Łzy spływają po jej policzkach, nie chcę tego widzieć, odwraca się napięcie i ucieka. Jak najdalej stąd, byle jak najdalej.
|
Dodaj komentarz
