 |
Siedzę na łóżku z podkulonymi nogami, a na drugim końcu on. Patrzymy na siebie i cierpimy. Nigdy nie byliśmy dalej, nigdy materac nie był tak szeroki i tak perfekcyjnie dzielący. Więc tak wpatrujemy się w siebie i analizujemy. Pomimo kłótni ciągle jesteśmy razem, pomimo moich scen zazdrości on nadal jest tuż przy mnie chociaż wiem, że w środku go rozkurwia od moich bezpodstawnych fochów. Zbliża się nieśmiało, marszczy pościel i koniuszkiem palca trąca moją dłoń.-No ale weź się nie gniewaj już.-Wzruszyłam ramionami i wypuściłam głośno powietrze z płuc.-Wiesz, że bez Ciebie nie mogę?-Chwila ciszy i jego smutny głos.-A wiesz, że bez Ciebie nie chcę?-A potem atakuję go milionem pocałunków, a znajomi mówią, że jesteśmy pojebani,bo kłócimy się niemalże non stop, mówimy, że to koniec, a potem wracamy do siebie z tym samym uczuciem w sercu . /esperer
|
Dodaj komentarz
