|
Tęsknota we mnie narasta. “Maleńka”. Nie wiem co jest w tym słowie ale je lubię. Przy nich czułam się taka... jak by to ująć? Potrzebna? Teraz też sie czuje gdy telefon zadzwoni i przeprowadzimy kolejną wielominutową rozmowę z wzdychaniem i narzekaniem “życie”. Tak mi było dobrze. Teraz rzeczywistość wraca a ja nie otwieram jej drzwi. Wdziera się oknami. Nie byłam beztroska. Nie było idealnie. Ale w sercu chyba jednak miałam spokój. Zapomniałam o swoim wielkim dramacie. W którym poniekąd nie chcę uczestniczyć.
|
Dodaj komentarz
