|
"Jej duch był przy mnie, gdym zasypywał grób, i prowadził mnie ku domowi. Możesz się śmiać ze mnie, jeżeli chcesz, ale pewny byłem, że ją tam zastanę, tak pewny, że jest przy mnie, że przemawiałem do niej. We Wzgórzach dopadłem gorączkowo drzwi. Były zamknięte. Ten przeklęty Earnshaw i moja żona nie chcieli mnie wpuścić. Pamiętam, jak zatrzymałem się, by go skopać nieomal na śmierć, a potem pobiegłem na górę do mego pokoju, który niegdyś był jej pokojem. Rozejrzałem się dokoła niecierpliwie - czułem ją przy sobie -prawie że ją widziałem, a jednak nie mogłem zobaczyć! Powinienem był oblać się krwawym potem z tej rozpaczliwej tęsknoty... jakże gorąco wówczas błagałem o jedno krótkie widzenie! Daremnie! Zrobiła sobie ze mnie znowu szatańską igraszkę, tak jak nieraz za życia! Od tej chwili w słabszym lub silniejszym stopniu zdany byłem na tę nieznośną mękę, tak piekielną, że gdybym nie miał nerwów jak postronki, to przy tych męczarniach od dawna przypominałyby nerwy Lintona."
|
Dodaj komentarz
