Gdy choć na chwilę jest dobrze, jest cudownie zupełnie irracjonalnie i niekontrolowanie mogłabym oddać wszystko by tak zostało. Jakbym zamykała oczy, oddawała cząstkę siebie i z zaciśniętymi pięściami, tak strasznie wierzyła, że jesteś i będziesz. I nagle, niemalże w tej samej chwili czuje ból w okolicach karku. To nie łopata, to nie młot, ani łom, ani żadne inne śmiercionośne narzędzie potencjalnej zbrodni. Tak bolą niepotrzebne słowa, nieprzemyślane gesty, brak przytulenia, brak bliskości, brak... miłości? Swoją drogą dziwne, że brak, fizyczna nicość, nieistnienie może nabić takiego guza... /nm

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!