- Przepraszam. - Za co? – zapytałam. - Za to, że narażam Cię na niebezpieczeństwo. - Na jakie znowu niebezpieczeństwo? A, tajemnica… dobra, sama się dowiem. Jakoś. - Przepraszam, nie mogę Ci powiedzieć. Naprawdę. - Nie wiem dlaczego, ale zaufam Ci. - Dziękuję Ci. Za to, że jesteś ze mną, ufasz mi. Wytrzymujesz moje tajemnice. To wiele dla mnie znaczy, naprawdę. I wiesz co? - Co? – zapytałam. - Kocham Cię – powiedział, poczym przysunął się do mnie i złożył na mych ustach delikatny pocałunek. Nie lubiłam tych tajemnic, ale ufałam mu. Gdyby miało przydarzyć się coś strasznego, powiedziałby mi o tym. Byłam tego pewna./zpw

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!