|
Patrzyła na niebo - było szare. Patrzyła na trawę - była szara. Patrzyła na ludzi - byli szarzy. Patrzyła na podłogę - była szara. Patrzyła na słońce - było szare. Patrzyła na tęczę - była szara. Patrzyła na bawiące się dzieci - były szare. Patrzyła na samochody - były szare. Patrzyła na rzekę - była szara. Patrzyła na swoje odbicie - było szare. Patrzyła na swoje oczy - były szare. Patrzyła na swoje policzki - spływały po nich szare łzy. Patrzyła na rękę - kapała z niej szara krew. Wzięła do ręki nóż i wycięła serce. Wyjęła je i ułożyła na dłoni. Było szare. Nie biło, nie czuło, nie żyło. Było kamieniem. Bezużytecznym, nieczułym i ciężkim głazem. Wyrzuciła je do kosza. Już nie było jej ono do niczego potrzebne. Nie miała zamiaru więcej kochać! ./ s.z.w
|
Dodaj komentarz
