|
Siedziała na drewnianej ławce na dworcu.
Duży plecak i torba swobodnie leżały tuż przy jej nodze.
Ze zdenerwowania obgryzała paznokcie, rozglądając się na boki.
Co chwila spoglądała na telefon by zobaczyć, która godzina.
Serce waliło jej niczym big ben o północy w Londynie.
Przecież między nimi była tylko przyjaźń. Dlaczego tak się bała tego spotkania?
Bo było pierwsze? Nie...
Bo wiedziała, że jeśli Go zobaczy, nigdy już się nie odkocha...
|
Dodaj komentarz
