|
kucnął przede mną na tyle blisko, że dociskał swoje kolana do moich. bez słowa zakręcił wokół palca kosmyk moich włosów. -nie daję sobie bez Ciebie rady. - wyrzucił bez niepotrzebnych wstępów. -to nie miejsce na takie rozmowy, nie sądzisz? - unikałam Jego wzroku wlepiając swój w ludzi na korytarzu. -mam dzwonić? nie odbierasz. kiedy piszę, tłumaczysz, że nie masz czasu. staję pod Twoim domem, ot tak, czy z różami, a Ty wciąż siedzisz w pokoju bez reakcji. więc gdzie jest odpowiednie miejsce? - wykrztusił i zniecierpliwiony zmusił mnie do patrzenia na Niego. -kocham Cię. - wymamrotał. skrzydła motylków zatrzepotały mi w brzuchu, gdy muskając palcami mój policzek, pocałował mnie, nie zważając na nauczycieli, na dzwonek, na lekcję, na nic.
|
Dodaj komentarz
