|
ta mała dziewczynka, ma dopiero dziewięć lat. a już biega po całym domu zamyślona. ledwo wie co to miłość. a ma motylki w brzuszku. dzwoni do mnie co jakąś chwilę. mówi jaka to jest szczęśliwa. po mnie przechodzą dreszcze. bo Ja wiem, że kiedyś będzie przez niego cierpiała. chcę jej to uświadomić, aby się w nim nie uzależniała. dla niej to on jest ideałem, ma na imię Kubuś. jego dwie wielkie gały są koloru brązowego. a włosy blond połysku. jest dosyć wysokim chłopcem. jak na trzecioklasistę. ma cudowny charakter. z natury jest szczery. a zarazem słodki. wiele ciepłych słów słyszę od niego na jej temat, opowiada mi jak to spędzą, ze sobą resztę życia. a Ja facetom nie ufam. nieśmiało mu zawsze grożę, że jeśli ją skrzywdzi to wtedy ma zniknąć z jej oczów na zawsze. nie zdaje sobie sprawy, że kiedyś to Ja byłam na jej miejscu. a po kilkudniowym szczęściu, pierwszy raz płakałam przez chłopaka. - mam nadzieje, że miłości nie dziedziczy się, tak jak kolor oczów. / lalkowata
|
Dodaj komentarz
