|
Lubiła usiąść, tak po prostu, w oknie na parapecie z nogami na zewnątrz. Zawsze sięgała do magicznych wspomnień. Najważniejszych wspomnień jej życia. Pełnych szczęśliwych promieni słońca, gładzących jej blada twarzyczkę, kropli deszczu otulających jej policzki i usta, zawsze uśmiechnięte i uczuć tak niesamowitych, że nie zastąpi ich nic innego. To film, który odtwarzała bez końca, którego nie chciała wyreżyserować, tylko trzymać dla siebie, w sercu, gdzie nikt nie ma dostępu tylko ten, który te serce uszczęśliwił i dla którego ona te serce otworzyła. Wszystko czuła tak, jakby działo się to w tym samym dniu, a nie w dalekiej przeszłości. Jego zapach, głos, twarz. Dlatego uwielbiała cofać się w czasie, bo czuła go tak, jakby był właśnie obok niej. A tego najbardziej potrzebuje. Już nie odczuwa adrenaliny, siedząc tak na wysokości 4 pięter, bo robi to tak często, że już się przyzwyczaiła.. // cleanevil
|
Dodaj komentarz
