Ulepiłam skrzydła z wosku i piór delikatnie kształtując jako rzecz piękną. I użyteczną Śnieżnobiałą. Bladożółtą. Błyszczącą niczym oczy kota. I przywiązałem skrzydła do moich wątłych, zrodzonych z ziemi ramion, i znalazłem miejsce na wysokiej skale, by zrzucić siebie. Minę morze, ostrożnie, by nie zmoczyć piór, Minę nisko, z dala od słońca, i nagle polecę, polecę. Nagle przestrzeń staje się bezpieczna, a noc nadejdzie ciemna. Jeśli nie wzniosę się, jak poznam wszechświat? W jaki sposób dowiem się, co kłamie w środku? We mnie? Dla świateł gwiazd jest blady i daleki. Gwiazdy kaleczą ciemność, choć nie są gorące. Więc ja pragnę wzbić się do oświetlonego błekitem nieba I bliżej słońca, aż poczuję, jak wosk kapie, topi się i sączy do morza nieruchomej szklanej wody. A jednak nieustraszony lecę wprost do słońca. Wprost do syna. Zostanę złapany? Czy rozpłynę się w morzu pode mną? | ?

E-mail:
Hasło:

zapamiętaj mnie

Nie masz u nas konta? Zarejestruj się!