|
Było już ciemno i starsznie padał deszcz. Ona siedziała na parapecie z kubkiem kakao w dłoni, gdy nagle usłyszała kogoś krzyki za oknem. To był on. Cały przemoczony, w szerokiej bluzie, którą tak kochała. Krzyczał i błagał aby mu wybaczyła. Nie chciała budzić innych domowników , więc wybiegła do niego w piżamie. Padł przed nią na kolana i prosił żeby do niego wróciła. Kazała mu wstać. Ciagnąc go za ręce zobaczyła podłużne blizny w okolicach żył. Nie mogła w to uwierzyć, stała ciągle patrząc na nadgarstki. Zawsze uważał, że ludzie, którzy się okaleczają są nienormalni, a teraz on sam to robił. Tłumaczył się, że ból fizyczny , chociaż na chwile przytłacza ból po jej stracie. Nagle przytuliła go najmocniej jak mogła i powiedziała tylko - Nikogo nie straciłeś. Zrozumiała wtedy, że naprawdę żałuje i mu zależy. Stali tak wtuleni w siebie w strugach ulewnego deszczu, a zewsząd ogarniała ich głeboka ciemność. / ouuutsiderr_xdd
|
Dodaj komentarz
