|
Leżę w łóżku i patrzę w te zachmurzone niebo i myślę o nim.Na sama myśl rozpalało mnie od środka . Co dzień zadaję sobie pytanie,czy jest jakaś szansa by było tak jak dawniej ?! Już nie dawałam sobie z tym wszystkim rady.Moje dni stały się szare,ponure,pełne łez i smutku.Chciałam wtedy zniknąć , zasnąć i obudzić się jak ten cały koszmar się skończy.Ale miałam przy sobie przyjaciół,którzy podtrzymywali mnie na duchu i wierzyli ,że dam radę.Tak na prawdę to tylko dzięki nim dałam radę.A teraz dziękuję.Bardzo dziękuję.Nie wiem kiedy o nim zapomnę,za miesiąc,dwa,rok,ale wiem że dam radę,że jeszcze znajdę tego księcia z bajki.Tak na prawdę to jeszcze mam czas.A jak na razie nie nie potrzebuję mojej drugiej połówki.Fakt,każda chciałaby mnieć kogoś takiego kto mógłby przytulić i powiedzieć ,że wszystko bedzie dobrze.Ale ja poczekam ....
|
Dodaj komentarz
