|
pokłóciliśmy się. mijały dwa tygodnie jak nie dawał znaku życia. cholernie mi Go brakowało, jednak duma nie pozwalała na to, by jako pierwsza się odezwać. poszłam w to miejsce, gdzie zawsze się widywaliśmy. nie wiedziałam co zrobić , gdy zobaczyłam Go siedzącego na ławce. twarz miał schowaną w dłoniach. usłyszał moje kroki i powoli się odwrócił. płakał. ten skurwiel bez uczuć, który łzy uważał za oznakę słabości. długo wpatrywaliśmy się w siebie. w końcu przerwał milczenie. - brakuje mi Ciebie. - delikatnie wytarłam łzę, która właśnie spływała po Jego policzku, a On mocno mnie przytulił. - wiem, ' łzy są oznaką słabości '. - zacytował sam siebie po czym głośno się roześmiał. otwierałam usta, by coś powiedzieć, ale On postanowił nie dopuścić mnie do słowa. - i miałem rację. jesteś moją największą słabością, głupku. bez Ciebie nie istnieje. - delikatnie mnie pocałował, uśmiechnęłam się i spojrzałam w Jego oczy. wreszcie miałam przy sobie cały mój świat, moje szczęście. / vienne
|
Dodaj komentarz
