|
tak naprawdę, to początkowo nie wiązałam z nim jakichkolwiek nadziei. wiedziałam, że zbyt bardzo się różnimy - że mamy inny charakter, inne zdanie w kwestii pewnych spraw i inny sposób postrzegania świata. jednak gdzieś na dnie serca zabolało jak odchodził. spędzałam z nim sporo czasu, chyba nawet przyzwyczaiłam się do jego obecności w moim życiu, przywykłam do jego osoby i paru nieczystych zagrań w moim kierunku. później zdawałam sobie sprawę, że grał dosyć dużą rolę w moim życiorysie, że wiele się od niego nauczyłam - tych dobrych i złych rzeczy. dziś jest mi niewesoło, bo wiem, że już nigdy nie zobaczę jego źrenic wpatrzonych w moje i nie poczuje tego bezpieczeństwa, które dawały mi jego ramiona. czasem mi go brakuje, tak po prostu
|
Dodaj komentarz
