 |
Fascynujesz i rozpalasz mi ogień w wątrobie. Największe laboratorium płonęłoby. Nauczyłbym Cię na pamięć wzorów matematycznych na kolor Twoich tęczówek, choć nie ogarniam matematyki. Ukradłbym Ci jeden w oddechów i połknął tak głęboko, że żyłby we mnie, już ciągle. Codziennie rano rysowałbym Twój cień i komponował Twój głos, mogę to robić z pamięci, przecież tak dobrze Cie znam. Mierzyłbym Ci puls, ciśnienie tętnicze i nierówny oddech, nie martw się. Lubisz tę chorobe, bo ja nią jestem. Ty moją zresztą też, to zaraźliwe. Pachniałoby Tobą i zieloną gumą do żucia, a niebieski przeskoczyłby na ciepłą paletę barw. Tańczyłabyś bez butów, nawet bez podłogi, muzyki i śpiewu. Sama byłabyś instrumentem i najbardziej nieoczekiwanym muzycznym odkryciem stulecia. Miałabyś nawet moją pompę do krwi do własnej dyspozycji, dwadzieścia cztery na dobę. Możesz wypożyczać, używać na czas nieokreślony. Przyjemność po mojej stronie. Wystarczy, że spadniesz mi z nieba. /podobnopopierdolony
|
Dodaj komentarz
